“Elke dag Koningsdag”

Once-in-a-lifetime kans

Het avontuur begon echter niet in Parijs, maar maanden daarvoor. Ik neem u mee naar 17 januari 2024, midden in mijn examenjaar. Toen kreeg ik het nieuws van een Presikhaaf University dat een groep jongeren uit Arnhem de kans zou krijgen om op de Olympische Spelen te werken. Ik kon mijn ogen niet geloven en durfde het niemand te vertellen. Het voelde onwerkelijk. Dit was een once-in-a-lifetime kans.

Tijdens het schrijven van mijn pitch besefte ik wat dit echt voor mij betekende: een stapje dichterbij mijn droom om de wereld te veranderen. Wij, jongeren uit de wijken Presikhaaf, ’t Broek, Malburgen en Immerloo, mochten aanwezig zijn op het grootste evenement ter wereld. Dit was groter dan Presikhaaf, groter dan Arnhem. Dit was het wereldtoneel, en hier mocht ik laten zien wat ik te bieden heb.

Een hechte band opbouwen

Met gezonde spanning en een veel te volle koffer vertrok ik op 24 juli. Tijdens de busreis vulden we de tijd met Prinsessen Uno en het zingen van het TeamNL-lied, waarvan we de tekst niet kenden (maar die we aan het eind van de week in onze slaap konden dromen). Uiteindelijk kwamen we aan in het mooie Parijs, of beter gezegd: het hotel net buiten Parijs.

Wat deze reis zo bijzonder maakte, was de hechte band die we als groep in korte tijd hebben opgebouwd. Gedurende de weken volgden we sessies om onszelf en elkaar beter te leren kennen. De eerste sessie stond in het teken van doelen, zowel persoonlijk als voor de groep. Omdat we elkaar niet allemaal kenden, was het fijn om zo elkaars achtergrond te leren kennen en te ontdekken wat iedereen hoopte te bereiken.

De twee weken in Parijs waren de meest bijzondere weken van mijn leven, elk om heel verschillende redenen. De eerste week stond voor mij in het teken van leren. Ik leerde echt deel uit te maken van een groep, zonder altijd de leider te zijn. Het ging om anderen de ruimte geven en niet altijd zelf alle aandacht nemen. Door de sessies en de begeleiding werd mij een spiegel voorgehouden. Zo kreeg ik inzicht in wie ik ben, los van mijn omgeving. Daarnaast hadden we de grote eer om de Koninklijke familie te ontmoeten. Dat dit gebeurde, kan ik nog steeds nauwelijks geloven. Een lunch met de koning en koningin was een droom die werkelijkheid werd (vroeger wilde ik prinses worden). Toen het moment daar was, was ik zo gespannen dat ik nauwelijks een hap door mijn keel kreeg!

Het afscheid van de eerste groep viel ons allemaal zwaar. Het was een groep die ontzettend hard werkte om te laten zien wat wij samen kunnen. Elke ochtend om 8:00 stonden we allemaal klaar. Pas als iedereen er was, gingen we ontbijten. We waren niet alleen verantwoordelijk voor onszelf, maar ook voor elkaar. Wij waren een team.

Elke dag gingen wij voor goud

De tweede week gaf ons eindelijk ruimte om los te laten. Ik voelde me meer op mijn gemak en had mijn plek gevonden. TeamNL week 2 was, vergeleken met de eerste week, veel drukker. Elke dag kleurde het Zenith fel oranje. Niet alleen door de kleding, maar door de authentieke Oranjesfeer. We juichten bij de huldigingen en huilden bij de atletiekwedstrijden. Eén moment zal ik nooit vergeten: we zagen Nederland goud winnen met een groep mensen die heel speciaal voor mij waren. Die avond glinsterde het atletiekveld in de regen, alsof het de Eiffeltoren zelf was.

Dit verhaal heet niet voor niets ‘Elke dag Koningsdag’. Deze uitspraak van Aleyna beschreef deze week perfect: elke dag fel oranje, elke dag gingen wij voor goud.